Πόσοι γνωρίζουμε ότι το Ηνωμένο Βασίλειο (ή λανθασμένα Αγγλία όπως την ονομάζουμε εμείς στην Ελλάδα) έχει για πάνω από 1000 χρόνια την επίσημη ονομασία Γηραιά Αλβιώνα? Μάλλον ελάχιστοι! Όλοι όμως, ακόμα και αυτοί που δεν συμπαθούμε τους Άγγλους ή την Αγγλική γλώσσα γνωρίζουμε τον James Bond.
Η μυθιστορηματική φιγούρα του James Bond γεννήθηκε μέσα από τις σελίδες του βρετανού συγγραφέα Ian Fleming (1953). Χρειάστηκαν σχεδόν 10 χρόνια όμως για να καταφέρουν οι παραγωγοί Albert
Brocolli και Hary Saltzman να αγοράσουν τα πνευματικά δικαιώματά του βιβλίου ώστε να δουν το βρετανό ήρωα να παίρνει σάρκα και οστά στη μεγάλη οθόνη. Το αρχικό τους όραμα να δουν ένα
χολιγουντιανό σταρ επιπέδου Carry Grant στον πρωταγωνιστικό ρόλο σύντομα κατέρρευσε λόγω του περιορισμένου budget που είχαν.
Ο Sean Connery ήταν απλά μία λύση ανάγκης καθώς ήταν η πιο φτηνή επιλογή που είχαν. Τελικά αποδείχτηκε ότι πολλές φορές μία φτηνή λύση μπορεί να είναι και η καλύτερη. Ο Σκωτσέζος, άσημος τότε ηθοποιός έβαλε τη δική του ανεξίτηλη σφραγίδα στο Hollywood και στη βιομηχανία του θεάματος ερμηνεύοντάς το βρετανό κατάσκοπο σε 8 από τις 27 συνολικά παραγωγές James Bond!! Τα υπόλοιπα είναι απλά ιστορία.
Πιο διάσημος από πολλές μυθιστορηματικές ή ιστορικές προσωπικότητες ο θρυλικός πράκτορας με την κωδική ονομασία 007 έχει διακοσμήσει με το αινιγματικό του χαμόγελο και την αψεγάδιαστη ψιλόλιγνη φιγούρα του εκατομμύρια εφηβικά και σχολικά δωμάτια σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης καθώς και εξώφυλλα περιοδικών και βιβλίων, posters, cd soundtracks, λευκώματα και ημερολόγια αλλά κυρίως νεανικά όνειρα αγοριών και κοριτσιών.
Αυτό που τον διαφοροποιεί από άλλους αντίστοιχους ήρωες είναι ότι δεν στηρίζεται στη γοητεία του αλλά κυρίως στο χιούμορ, τη φαντασία του αλλά και στον υψηλό δείκτη ευφυίας που τον διακρίνει. Είναι πάντα εργένης, φυσικά περιζήτητος έχει επίγνωση της γοητείας που ασκεί στο άλλο φύλο αλλά δεν κάνει κατάχρηση αυτής. Πάνω από όλα είναι αισιόδοξος, αντιμετωπίζει με χιούμορ και ειρωνεία τους αντιπάλους του και συστήνεται πάντα με τον ίδιο και απαράλλακτο τρόπο που με σημερινά δεδομένα θα λέγαμε ότι γίνεται viral :
My name is Bond, James Bond.
Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όπου να βρεθεί, στα πλαίσια μιας αποστολής, δεν λησμονεί το καθήκον του ποτέ, δεν παρασύρεται από τις αιθέριες υπάρξεις που τον περιβάλλουν αλλά έχει και αυτός την
αδυναμία του: παραγγέλνει το μαρτίνι του με τον ίδιο χαρακτηριστικό τρόπο που τον καθιστά τόσο γοητευτικό όσο και κλασικό Άγγλο. Kυρίως τον παρουσιάζει ανθρώπινο και όχι super
ήρωα! Και πάνω από όλα η προτίμησή του δηλώνεται ξεκάθαρα σε κάθε περίπτωση είτε βρίσκεται στο Casino Royale είτε βρίσκεται με ένα πιστόλι στον κρόταφο, μιας και το μαρτίνι του πρέπει να είναι
πάντα Shaken, Not Stirred
Ποιος είναι όμως το αφεντικό τους James Bond; Ο μυστικός πράκτορας 007 εργάζεται για την ΜΙ6. Πρόκειται για τις μυστικές υπηρεσίες της Μ. Βρετανίας, το αντίπαλο δέος δηλαδή της
αμερικάνικης CIA. To προφίλ της ΜΙ6 δεν είναι και το ιδανικό καθώς κατά το παρελθόν έχουν εκφραστεί υπόνοιες για εμπλοκή της σε μυστηριώδεις θανάτους επιφανών πολιτικών προσωπικοτήτων. Παρόλα αυτά ο James Bond έρχεται να σώσει το πληγωμένο προφίλ της ΜΙ6 και να την κρατήσει μακριά από θεωρίες συνωμοσίας μια και αγωνίζεται πάντα για κοινωνική δικαιοσύνη και για το συμφέρον των
πολλών κατατροπώνοντας στο τέλος τους κακούς και επιβεβαιώνοντας ότι το καλό είναι αυτό που κερδίζει τελικά.
Εδώ μάλλον θυμίζει λίγο τους λαϊκούς πρωταγωνιστές των ελληνικών μελό της δεκαετίας του 60, σε ένα άλλο βέβαια κοινωνικό πλαίσιο πιο σκληρό και πιο μαχητικό.
Και μιας και μιλήσαμε για ελληνικά μελό και Έλληνες πρωταγωνιστές, θα κλείσουμε με μία ιστορία λιγότερο γνωστή που περιέχει όμως και ένα ηθικό/εκπαιδευτικό μήνυμα. Το 1967 ο Sean Connery μετά από τις 5 πρώτες φορές που θα φορέσει το κομψό κουστούμι του βρετανού κατάσκοπου ανακοινώνει στους παραγωγούς πως νιώθει κουρασμένος και επιθυμεί να σταματήσει. Οι Αμερικανοί παραγωγοί
μη θέλοντας να χάσουν την κότα που γεννά τα χρυσά αβγά, στη δική τους περίπτωση εκατομμύρια δολάρια, αναζητούν διακαώς σε όλα τα κινηματογραφικά studios τον επόμενο πρωταγωνιστή το οποίο τελικό βρίσκουν στο πρόσωπο του Γ. Φούντα.
Ο Έλληνας ηθοποιός χαρακτηρίζεται από γοητεία και δυναμισμό, έχει ήδη περπατήσει στις Cannes με το Never on Sunday (1960) καθώς και στο κόκκινο χαλί των Oscars με το Ζorba the Greek (1965), γράφει ωραία στην κάμερα, έχει την ψιλόλιγνη φιγούρα που απαιτείται και πάνω από όλα δίνει καταπληκτικά χαστούκια!!! Στις σκηνές δράσεις είναι πραγματικά ασυναγώνιστος!
Δυστυχώς όμως παρουσιάζονται δύο σοβαρά προβλήματα: Φοβάται τα αεροπλάνα και αδυνατεί να διασχίσει τον Ατλαντικό ενώ ταυτόχρονα τα αγγλικά του δεν είναι ικανοποιητικού επιπέδου. Δεν έχει την απαιτούμενή ευφράδεια και η προφορά του είναι έντονα ελληνική. Οι παραγωγοί απαιτούν να παρακολουθήσει εντατικά μαθήματα αγγλικών άμεσα αλλά η απάντησή του είναι αρνητική. Δεν έχει ούτε το χρόνο, ούτε τη διάθεση για τέτοια μαθήματα!
Η Ελλάδα για πρώτη και τελευταία φορά χάνει την ευκαιρία να δώσει στο μεγαλύτερο κατάσκοπο όλων των εποχών χρώμα ελληνικό. Aπ ́ ότι φαίνεται, καμιά φορά η γνώση ή η άγνοια μιας γλώσσας μπορεί να αλλάξει την ιστορία για πάντα.
